BATALLA DE OLIVEIROS CON FIERABRAS NO CAMPO DAS DUNAS. IV Parte

Traduce el texto/Translate page
Textos de Domingo Regueira inspirado por unha anciá de Sirves que lle falou dunha batalla alí ocorrida e que ela descubriu nun libro que lle trouxo seu pai da Arxentina. Referencias da batalla atopadas no Códice Calixtinus.
Lugar: Campo das Dunas
Olveira – Bretal – Sirves- RIBEIRA, 777 (ano máis, ano menos)

 

PARTE IV

[lease en prosa]

Gloria Fuentes recomendaba, como boa escritora, <<no te apartes del guión, pues así lo empeoras, y si vas derecho al grano, si es bueno lo mejoras>>.

Comprenderán que a demora non ven pola prosa murgueira, como diría o bardo Teira, si non polo infiel moulón, parlanchín, execrador e ladrón.

Guarín tu eres porfiado,
y pues no tienes remedio,
apercibete a las armas,
siempre me hallarás dispuesto,

Contaba a siña Ramona, que o lagoeiro se lle quedara cun libro que seu pai trouxera de Arxentina, onde na portada aparecía Oliveiros dacabalo no campo de Olveira pisando “mouriños” a esgalla, e ó fondo, as marfileñas ondas de area.

Quizais esta burda recuperación do romance, a faga en honra a resignación e consolo de todos aqueles que prestaron un libro, e nunca lles volveu a casa.

Esta anciá señora, tamén se recordaba, que cando era nena e polo Carregal andaba, unhas grandes vigas veu, polas que ela pasaba, todas pintaban de azul i ela imaxinaba, que alí houbera un casal, quizais da era romana.

Se pusieron los escudos,
y se apretaron los yelmos,
tomo Fierabrás la lanza,
y está con ella blandiendo,
se retira uno de otro,
y a la seña que se hicieron,
se arrancaron los caballos,
y fue tan recio el encuentro,
y los dos tremendos golpes,-
que uno al otro se dieron,
que se quebraron las lanzas
de ambos dos caballeros…
Sobre el arzón de la silla,
ambos quedaron de pechos,
meten mano a las espadas
y como lobos sangrientos,
se envisten unos a otros,
dándose golpes muy recios;
mas de dos horas y media
duró el combate primero.

Cansados de pelear,
mal heridos, y sangrientos,
Fierabrás le pidió treguas,
estas palabras diciendo:
paremos a descansar,
porque ningun Caballero
tanto me duró delante,
ni ha fatigado mi esfuerzo
ninguno en aqueste mundo
sino es tu, mas yo no entiendo
que seas el que me dices,
sino es uno del infierno;
aquí por cierta verdad
debaxo de juramento,

por aquel Dios que veneras,
y aquella que está en el Cielo,
que me digais la verdad;
y le respondió Oliveros:
Pagano quien te enseñó
con seguridad y acierto
a conjurar los Cristianos,
que no se nieguen a ello?
Sabrás por cierta verdad,
que soy el Conde Oliveros:
Fierabrás le dice, amigo
me alegro de conoceros,
y perdona los desaires,
que te hice de primero.

Dexemos en este estado
este Romance primero,
que en la otra segunda parte
diré de los Caballeros.

Era lamar de tarde, e dende a gradaría, so se berraba por señas por que voz xa non había.

Si con la primera parte,
dixe, que los Caballeros
se quedaron en el campo,
mal heridos y sangrientos,
y puestos a descansar,
Fierabrás dixo a Oliveros:
Has de saber, noble Conde
que he estimado el conoceros,
y ahora si tu quisieras,
que hicieramos un propuesto
de que olvidaras tu Ley,
te vinieras a mi Reyno,
y te casaras con mi hermana,
la mejor dama del pueblo;

Floripes bella Princesa,
que mi Padre de sus Reynos,
te alargará algunas tierras,
también yo hiciera lo mesmo,
y que luego los dos juntos
vinieramos a este Imperio
a dar guerra a Carlo Magno,
haciendo siempre el concepto
que todo cuanto se gane
será para vos, y luego
te coronaran por Rey,
de todito aqueste Reyno.

.

Polo que estamos ollando, nesta feroz loita armada, parece que colle tinxes de unha paz negociada. Semellan aos chungos amaños, neste reino acostumados, onde se acordan contratas, invasións, aliñacións de Costas e urbanizacións.

O seguinte martes continuaremos coa batalla, suscríbete a listaxe “Todas as novas” do noso blogue para recibila no teu correo!

Quero recibir información da listaxe de:

¡Non enviamos spam! Lee a nosa Política de Privacidade.

"Arqueoloxia Barbanza"

Domingo Regueira defínese a si mesmo como un chapuzas artístico ou trapalleiro literario. Publica regularmente no seu perfil persoal de facebook e podes seguilo na súa páxina “Arqueoloxía Barbanza” onde atoparás mais do seu interesante traballo de investigación arqueolóxica da nosa contorna. Ademais, os seus contos actuais, cargados de sarcasmo, son publicados en La Voz de Galicia (sección Barbanza). Tamén é colaborador no blogue da Asociación Barbantia “Café Barbantia” e a miúdo debuxa. Unha das exposicións mais recentes foi no Museo Valle-Inclán da Pobra do Caramiñal onde presentou unha serie de negras ilustracións sobre a obra do autor do esperpento.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *