<<Por ollos ten dous luceiros, por dentes perlas dos mares, por greñas raios solares, por risa un amencer>>

Así describiu Curros a Virxe do Cristal; Eu non me atrevo a facer un poema —porque me saería unha murga— desta estética obra onde o deseño e materiais, se funden nun amónico conxunto, onde o volume, composición, e textura forman un merengue que xa ó quixera a siña Lela para selar a porta do forno.

Aí van os escachapedras profanando os conliños, que a natureza labrou con esas formas suaves, que amenizan os camiños i adornan os lugares .

Estes sólidos eiteiros dende os remotos tempos, sempre foron estimados como grandes monumentos, con supostas propiedades que os primixenios usaban como hoxe os altares pra comunicar cos deuses e implorar facilidades, para pagar a hipoteca e chegar a fin de mes, sen que lle corten a luz nin lle ataque o mal do estrés.

Ya está por las cercanías
el batallón vencedor
que va a ser recibido 
con el mayor esplendor
que se merece un rey
de esta iglesia defensor.

Flores, mantos y guirnaldas
alfombras y arquerías
recubiertas con verdenllos
y demás filaterías,
estandartes y pendones,
insignias y gallardetes, 
colchas y mantelerías,
barracas y tenderetes.

Entremos en las murallas
a modo de reporteros
para dar fieles noticias
del caché que había dentro.

Por moito que lles pareza, que a recepción foi excesiva, estivo moi ben pensada, esta pomposa benvida, como quen chega o ceo, despois de unha perra vida.

Pois estaríache boa, que cando un chegue arriba, atope a todos de buzos, como nunha factoría.

Xa remata.

O certo é, que as xemas, dende escuros tempos, os humanos viron nelas certas propiedades misteriosas e divinas, onde os que as posuían —miren que cousa mais rara — , disque tiñan mais sorte e saudiña, e tamén os protexían contra os malos espíritos, propiciaban amores, agradándolles tamén a virxes, santos e anxos. De aí tanta visutería nos mantos e coroas na católica imaxinería.

Agora sobrecargan estes mantos con billetes europeos, que tanto adornan os hábitos nas procesións de nazarenos, santas do Corpiño, de Amil ou Rocío. Procesións que delatan o flagrante fracaso da menciña facultativa, ás que acoden cantos desauciados rebotan dos hospitais, aínda que tamén, en honor a verdade, non todo é así:

Todos saben que á hora de dar unha mala noticia, non e doado desempeñar tal acometido; Por elo, talvez eu, tamén estea dilatando esta revelación, para evítalo trance, que Juan José López antes, pusilánimemente aludiu.

Botémoslle valor: 

Los pábilos de los velones, 
empezaron a iluminar,
desde el claustro a la girola
desde el pórtico al altar,
cuando por la Fajera
alguien se aprecia llegar,
con halos mortecinos
en fúnebre caminar,
los perros que saben mucho, 
se les sienten aullar,
y cuantos esto preciben, 
empiezan a silenciar,
preparando sus defensas, 
para poder encajar, 
la carga que en parihuelas,
hasta allí se hizo llegar.

Dicen que en el suelo 
atado lo encontraron
con los brazos y los pies
firmemente amarrados
y arrancada la piel
con algo muy afilado.

Por eso Juan José López
evadió dar la noticia
de este dramático fin
que el Conde Oliveiros tuvo,
como valiente Guarín.

Cuando el rumor llegó
a los campos de Bretal,
se unieron todos los ríos,
llorando en el Carregal,
y en el lugar de Olveira,
aún se suele recordar,
la batalla más estupenda,
que la historia quiso dar,
el célebre enfrentamiento,
que el valiente Oliveiros tuvo,
con el gigante Fierabrás.

Acabou. Menos mal.

Romance: Juan José López.

Interferencias:
Domingo Regueira.

Domingo Regueira defínese a si mesmo como un chapuzas artístico ou trapalleiro literario. Publica regularmente no seu perfil persoal de facebook e podes seguilo na súa páxina «Arqueoloxía Barbanza» onde atoparás mais do seu interesante traballo de investigación arqueolóxica da nosa contorna. Ademais, os seus contos actuais, cargados de sarcasmo, son publicados en La Voz de Galicia (sección Barbanza). Tamén é colaborador no blogue da Asociación Barbantia «Café Barbantia» e a miúdo debuxa. Unha das exposicións mais recentes foi no Museo Valle-Inclán da Pobra do Caramiñal onde presentou unha serie de negras ilustracións sobre a obra do autor do esperpento.