Dubidamos si Alá, tamén contactaría, cos seus soldados pagáns, coa mesma tecnoloxía, pois nós creemos que non, aínda se ve hoxendía, estamos moi avanzados, vexan a telefonía, que unha vez privatizada, foi destacando na bolsa, líder na avanzadilla.

Volvamos ahora al campo,
donde están los caballeros,
con las armas destrozadas,
desbaratados los yelmos,

las viseras quebrantadas,
los escudos por el suelo,
pero en aquesta ocasión
el esforzado Oliveros
le dió a Fierabrás un golpe
sobre el costado izquierdo,
que gran parte de las armas
les hizo venir al suelo,
que desde el hombro a la hijada
todo quedó descobierto,
y rebatiendo la espada,
cortó la cadena luego,
donde estaban los barriles,
y ambos vinieron al suelo;
pero al golpe que pegaron,
se expantó el Caballo huyendo
por el campo, sin que pueda
el jinete detenerlo.
Oliveros questo vido,
recojió pronto y ligero
entrambos a dos barriles,
y tomando un sorbo de ellos.

de las chispas de las armas
querian llegar al Cielo;
pero a los primeros lances
el valeroso Oliveros
vá a tirarle un grande golpe
a Fierabrás con esfuerzo,
mas él asi que lo vido,
le hurto vigilante el cuerpo,
y sin poder detenerse
dió con la espada en el suelo,
y se le fue de la mano,
y asi que lo vió indefenso,
le dice muy noble Conde,
contemplate prisionero,
o te quitaré la vida,
y le respondió ligero,
obra como tu quisieres,

que si no me llevas muerto,
no es posible el entregarme;
y alzando el brazo soberbio,
para ir a descargarle,
cuando en este mismo tiempo
con un pedazo de escudo,
que en la mano traía puesto,
se lo tiró con tal fuerza,
pero hizo el tiro cierto,
que le quebró la visera,
y sobre el ojo izquierdo
le metió toda la punta,
y pegó un grito tan fiero,
que el Caballo se asombró,
y a la parte de Oliveros
vino y dio dos o tres vueltas,
y a él se arrojó ligero,
y recobrando una espada,
se rodeó, así diciendo:
Pagano ya tengo espada,
Ahora aquí nos veremos.
Fierabrás le dice, amigo
mucho en el alma lo siento,
ven y tomarás la tuya,
y dame la mía en premio,
primero quiero templarla,
por ver si es fuerte el acero,
y si no es como la mia
luego después cambiaremos,

Xa vedes de que maneira, nunca seu pai pensaría, que o moulón do seu fillo, cometera apostasía.

Quizais fora consecuencia, da soberana malleira, que lle deixou a cachola, igual que unha tarteira.

O seguinte martes saberemos mais da batalla!

Domingo Regueira defínese a si mesmo como un chapuzas artístico ou trapalleiro literario. Publica regularmente no seu perfil persoal de facebook e podes seguilo na súa páxina «Arqueoloxía Barbanza» onde atoparás mais do seu interesante traballo de investigación arqueolóxica da nosa contorna. Ademais, os seus contos actuais, cargados de sarcasmo, son publicados en La Voz de Galicia (sección Barbanza). Tamén é colaborador no blogue da Asociación Barbantia «Café Barbantia» e a miúdo debuxa. Unha das exposicións mais recentes foi no Museo Valle-Inclán da Pobra do Caramiñal onde presentou unha serie de negras ilustracións sobre a obra do autor do esperpento.

Foto: Jbenayas en Flickr

Traduce el texto/Translate page

Textos de Domingo Regueira inspirado por unha anciá de Sirves que lle falou dunha batalla alí ocorrida e que ela descubriu nun libro que lle trouxo seu pai da Arxentina. Referencias da batalla atopadas no Códice Calixtinus.

Lugar: Campo das Dunas

Olveira – Bretal – Sirves- RIBEIRA, 777 (ano máis, ano menos)

Hai un relato antigo que di, que neste entorno dunar, un temporal deixou os restos dunha casa ó descuberto con unha muller —tal vez momificada— portando unha tixola na man. Analizado este suposto suceso, suscitouse a teoría da probabilidade de que, o que figuraba ser unha casa, fora unha anta megalítica sen profanar, co enxoval intacto.

Seguiremos insistindo nos vestixios sospeitosos, que dende a Eira Vella van ata o Outeiro Roxo.

O sol que xa estaba canso de tan cruenta batalla, ía meterse no mar para refrescarse a cara, nesto Roldán se despega, nunha marcha galopada, para subirse a unha pedra a invocar unha pregaria, onde lle pedía a Deus, unha hora máis de sol, pa´rematala batalla, a que puxo a Corrubedo no horario de Canarias.

Aínda agora poden ver, cun pouco de fe cristiá, as pegadas da montura, do cabaleiro Roldan, que ó gabear os penedos, deixou labrada a sinal, dos metálicos pezuños daquel robusto animal, forxadas coa mesma alquimia, que a súa espada Durandal.

Supoño que aqueles barriles contiñan unha sustancia milagrosa, como podía ser un licor de caramiñas, unxido co viño consagrado na Santa Cea, que o profano descubriu, cando dou co Sancto Graal. ¡E non miremos máis!

Ficha do moulón:

Fierabrás de Alexandría,
el que a nadie tubo miedo:
A penas tubo veinte años,
cuando obstinado, y soberbio
con su ejercito salió,
y vino a el Romano Imperio,
poniéndole sitio a Roma,
con muy dañados intentos:
Al fin venció la batalla,
haciendo muchos excesos,
y al apostólico dio
muerte, y a otros caballeros,
saqueando las Iglesias,
y derrotando los Templos,
halló las Santas Reliquias,
donde fue el Señor embuelto,
y a sus tierras las llevó,
y en aqueste mismo tiempo
en esa Corte de Francia
habia criado el Cielo
un Carlo Magno que fue
azote de los protervos.

¿Vedes como levou as “Santas Reliquias”?

¿Fierabrás o asasino do Apostólico? ¡Alabado sexa Deus! Este anacronismo coido que merece tratalo en “Cuarto Milenio”, pois non vaia a ser o demo, que ó novo emperador, en vez de estar entretido co as armas de mutilar, i en exploralo espazo; lle dea por contactar cos poltergeits. Imaxinade que a través dun médium, se pon en contacto co Apóstolo. Mellor non inspirar ideas. Ata outro capítulo!

Domingo Regueira defínese a si mesmo como un chapuzas artístico ou trapalleiro literario. Publica regularmente no seu perfil persoal de facebook e podes seguilo na súa páxina «Arqueoloxía Barbanza» onde atoparás mais do seu interesante traballo de investigación arqueolóxica da nosa contorna. Ademais, os seus contos actuais, cargados de sarcasmo, son publicados en La Voz de Galicia (sección Barbanza). Tamén é colaborador no blogue da Asociación Barbantia «Café Barbantia» e a miúdo debuxa. Unha das exposicións mais recentes foi no Museo Valle-Inclán da Pobra do Caramiñal onde presentou unha serie de negras ilustracións sobre a obra do autor do esperpento.

Guarín tu eres porfiado,
y pues no tienes remedio,
apercibete a las armas,
siempre me hallarás dispuesto,

Contaba a siña Ramona, que o lagoeiro se lle quedara cun libro que seu pai trouxera de Arxentina, onde na portada aparecía Oliveiros dacabalo no campo de Olveira pisando “mouriños” a esgalla, e ó fondo, as marfileñas ondas de area.

Quizais esta burda recuperación do romance, a faga en honra a resignación e consolo de todos aqueles que prestaron un libro, e nunca lles volveu a casa.

Esta anciá señora, tamén se recordaba, que cando era nena e polo Carregal andaba, unhas grandes vigas veu, polas que ela pasaba, todas pintaban de azul i ela imaxinaba, que alí houbera un casal, quizais da era romana.

por aquel Dios que veneras,
y aquella que está en el Cielo,
que me digais la verdad;
y le respondió Oliveros:
Pagano quien te enseñó
con seguridad y acierto
a conjurar los Cristianos,
que no se nieguen a ello?
Sabrás por cierta verdad,
que soy el Conde Oliveros:
Fierabrás le dice, amigo
me alegro de conoceros,
y perdona los desaires,
que te hice de primero.
Dexemos en este estado
este Romance primero,
que en la otra segunda parte
diré de los Caballeros.

Era lamar de tarde, e dende a gradaría, so se berraba por señas por que voz xa non había.

Polo que estamos ollando, nesta feroz loita armada, parece que colle tinxes de unha paz negociada. Semellan aos chungos amaños, neste reino acostumados, onde se acordan contratas, invasións, aliñacións de Costas e urbanizacións.

Domingo Regueira defínese a si mesmo como un chapuzas artístico ou trapalleiro literario. Publica regularmente no seu perfil persoal de facebook e podes seguilo na súa páxina «Arqueoloxía Barbanza» onde atoparás mais do seu interesante traballo de investigación arqueolóxica da nosa contorna. Ademais, os seus contos actuais, cargados de sarcasmo, son publicados en La Voz de Galicia (sección Barbanza). Tamén é colaborador no blogue da Asociación Barbantia «Café Barbantia» e a miúdo debuxa. Unha das exposicións mais recentes foi no Museo Valle-Inclán da Pobra do Caramiñal onde presentou unha serie de negras ilustracións sobre a obra do autor do esperpento.